Dziecko, by prawidłowo się rozwijać musi poczuć, że dom rodzinny mu nie wystarcza. Bunt potrzebny jest nastolatkowi, aby mógł on przejść proces separacji od rodzica i przygotować się na odejście z domu.
Kiedy separacja zostaje zakłócona może to powodować wiele niepożądanych skutków natury społeczno-emocjonalnej, m.in.:
- obniżona samoocena
- specyficzne trudności w podejmowaniu autonomicznych decyzji
- brak lub obniżone poczucie sprawczości – ma poczucie, że na niewiele spraw ma wpływ w życiu; żyje przeświadczeniem, że pewne rzeczy po prostu się wydarzają i ona sama niewiele może zrobić, aby zmienić swoje położenie
- mogą pojawić się problemy w obszarze usamodzielniania się
Uważa się wręcz, że jeśli ktoś nie przechodził buntu w wieku nastoletnim, może szczególnie intensywnie przeżywać kolejne kryzysy rozwojowe. Na przykład doświadczyć trudności ok. 30 roku życia (symboliczny wiek pełnego usamodzielnienia się) lub w osławionym „kryzysie wieku średniego” (ok. 40 roku życia).