Za mało czasu, nie zdążę, gdzie to jest, nie dam rady” – większość z nas w mniejszym bądź większym stopniu daje się wciągnąć w świąteczne szaleństwo, bo przecież musi być perfekcyjnie. Choinka ma być idealnie prosta, a makowiec pulchny i rumiany. Gdy tylko coś nie idzie tak, jak trzeba (np. uszka rozpadły się podczas gotowania) to wpadamy w panikę. A niestety zawsze coś nie idzie, tak jak powinno. Znane nam obrazy świąt z filmów, seriali, czy reklam to zazwyczaj wykreowana fikcja. Oczywiście uwielbiamy je oglądać, ale potem oczekujemy, że nasze święta też tak będą wyglądały. W filmie grzeczne i roześmiane dzieci wycinają pierniczki, a u nas jak na złość wyrywają sobie zabawki z rąk w strugach łez. W filmie mąż dekoruje dom na święta, a u nas mąż leży na kanapie i ogląda mecz. Za to w wigilijny wieczór elegancko ubrana rodzina zasiada przy stole, aby rozpocząć biesiadowanie. A większość kobiet w Wigilię jest tak zmęczonych przygotowaniami, że jedyne o czym marzą, to wygodna piżama i  łóżko. I właśnie wtedy do gry wkraczają emocje – złość, frustracja, żal, smutek, zmęczenie i rozgoryczenie. Dlaczego nie może być tak pięknie, jak w filmie?

Odpowiedź jest bardzo prosta, bo życie to nie film. Bo piękne i idealne obrazy zazwyczaj nie są prawdziwe. Im szybciej zdamy sobie z tego sprawę, tym lepiej dla naszego wewnętrznego „Ja”. Kumulacja emocji zazwyczaj znajduje upust w wigilijny wieczór, albo w Boże Narodzenie. Narastające napięcie musi się w końcu kiedyś uwolnić, a żeby nacisnąć spust naładowanego emocjami karabinu wystarczy błahostka. Wtedy zaczyna się lawina emocjonalna, której skutki mogą być katastrofalne.