Osobowość zależna często jest przyczyną „kochania za bardzo”. Osoby, które ją posiadają, uzależniają się od innych, potrzebują oddać swój los pod opiekę innych, co prowadzi do uległości i podatności na wpływy innych ludzi. Mają nieodpartą potrzebą bycia z innymi pod różnymi postaciami. Poprzez fizyczną i psychiczną bliskość. W czasie, gdy fizyczna obecność jest niemożliwa, pragną kontaktów pod postacią rozmów telefonicznych, czy wiadomości, w których padają zapewnienia o byciu ważnym dla partnera. Często dla chwil uwagi są w stanie wiele poświęcić, a wszystko po to, by czuć się ważnym, kochanym i by mieć pewność, że ta druga osoba po prostu jest i o nas pamięta. Ich życie krąży wokół ludzi, którzy stanowią dla nich bezpieczną przystań, w której zawsze można się schronić przed światem. Świadomość tego, że nie ma osoby bliskiej, która może nas wesprzeć, wywołuje lęk i niepokój. Podjęcie prostych codziennych decyzji bez zasięgania rady i uzyskania poparcia jest dla nich bardzo trudne. Zaprzeczanie swoim emocjom nie jest problemem, gdy tego wymaga dostosowanie się do drugiego człowieka. Uważają się za osoby bezradne i bezbronne, niezdolne do życia bez innych. W partnerze widzą swojego opiekuna, który poprowadzi ich szczęśliwie przez życie. Podporządkowują swoje potrzeby, myśli, działania pod innych tak, by ich nie utracić. W świadomości osób z osobowością zależną tkwi przekonanie, że odmienność od poglądów osób znaczących będzie wiązało się z ich utratą. A co z własnymi oczekiwaniami? Wobec życia, partnera, codzienności? Nie są na tyle ważne, by stały się powodem rozstania. Przecież łatwiej jest rozstać się z poglądami niż z ludźmi. Już nawet nie wiem, ile razy musiałam napisać „ludzie”, „osoby”, „inni”, „bliscy” itd., ale to właśnie wokół nich kręci się i zbudowany jest świat osób z osobowością zależną.