W zaburzeniach odżywiania prawnie nigdy nie ma jasnego początku rozwoju choroby. Pierwsze objawy pojawiają się stopniowo i są trudne do wychwycenia, ponieważ osoba chora nawet w sposób nieświadomy stara się je maskować. Mogą pojawić się już w młodszych klasach szkoły podstawowej i zaczynają się często od stopniowego ograniczania ilości pokarmów, wybierania tych niskokalorycznych i liczenia kalorii. W późniejszym okresie mimo wyraźnych efektów diety, dziecko wprowadza nowe restrykcje i ograniczenia żywieniowe, ponadto odmawia jedzenia wspólnych posiłków twierdząc, że już jadło lub zje potem. Niepokoić rodziców powinno również to, że nastolatek impulsywnie zaczął pożerać bardzo duże ilości jedzenia bez wyraźnego powodu, a także że często chodzi do toalety i spędza tam dużo czasu, zwłaszcza po obfitym posiłku. Zmienia się również aktywność fizyczna pociechy. Dziecko nagle rozpoczęło regularne treningi o bardzo dużej intensywności, ale odmawia czynnego uczestniczenia w zajęciach sportowych w szkole. Ponadto zaczęło chodzić w ubraniach zakrywających sylwetkę i z osoby aktywnej i towarzyskie zmienia się na osobę zamknięta w sobie i unikającą kontaktu z rówieśnikami. W bardziej zaawansowanej chorobie dziecko może to prowokować wymioty, stosować różne środki przeczyszczające lub moczopędne. W nasilonych zaburzeniach odżywania występują też dolegliwości fizyczne, takie jak inne suchość skóry, wypadanie włosów, łamliwość paznokci oraz zanik miesiączkowania.